چون سنگها

هر شب به قصه دل من گوش میکنی
 فردا مرا چو قصه فراموش میکنی
 چون سنگها صدای مرا گوش می کنی
 سنگی و ناشنیده فراموش میکنی
دست مرا که ساقه سبز نوازش است
 با برگهای مرده هم آغوش میکنی
 تو؛ دره بنفش غروبی که روز را
 بر سینه میفشاری و خاموش می کنی